Οι “ωδές στον πρίγκιπα”, μια σειρά μελοποιήσεων πάνω σε ποιήματα του Ν.Α. Ασλάνογλου από την ομώνυμη συλλογή, ξεκίνησαν ως σύντομη performance στα πλαίσια του 1ου φεστιβάλ sound acts, διοργάνωση της οικογένειας της ΦΥΤΙΝΗΣ, που πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη τον Απρίλη του 2015. Ως τότε, το μόνο ποίημα του Ασλάνογλου που είχα μελοποιήσει ήταν το “γι’αυτούς”, που περιλαμβάνεται στον δεύτερο δίσκο μου, τη νεκρή φύση με αυτοσχεδιασμό. Θυμάμαι ακόμα πως μετά το τέλος της performance, σε μια πολύ σύντομη κουβέντα που είχαμε με τον Δημήτρη Αλεξάκη, έναν από τους ανθρώπους που τρέχουν το ΚΕΤ, μου πρότεινε, πρώτος, να μετατρέψω την performance σε ολοκληρωμένη παράσταση. Δεν ήθελε και πολύ για να ανάψει η σπίθα, κι έτσι, αφού ρώτησα επί τόπου τη γνώμη δύο καλών φίλων μου, του Σταμάτη και της Τίνας, που μου επιβεβαίωσαν ότι σαν ιδέα είχε όντως ενδιαφέρον, από την επόμενη κιόλας μέρα κάτσαμε και αρχίσαμε να το σχεδιάζουμε με την αγαπημένη μου Δανάη Σύρρου, η οποία δέχτηκε να δημιουργήσει πρωτότυπα έργα βίντεο για να συνοδεύσουν το κάθε ποίημα. Μέσα από αμέτρητες ώρες μοναχικής πρόβας (ηχογραφημένες μόνο έχω πάνω απο 200!) και αρκετές παραστάσεις, αν και τελικά όχι όσες ελπίζαμε, η ιδέα διαρκώς εξελισσόταν, κάποτε μεγάλωνε, κάποτε μίκραινε, όμως έδενε ολοένα και περισσότερο, ώσπου έφτασε στην τελική της μορφή το 2017, όταν ένιωσα ότι επιτέλους είχα πετύχει την επιθυμητή ισορροπία ανάμεσα στους τρεις άξονες που είχα από την αρχή στο μυαλό μου: τη μουσική, την performance, και τα βίντεο.
Και κάπου εκεί, δυστυχώς, αναγκάστηκα να σταματήσω, γιατί οι συνεχείς, και ως επί το πλείστον αποτυχημένες, προσπάθειες επικοινωνίας μου με χώρους και φεστιβάλ εκτός Ηρακλείου, με είχαν αληθινά κουράσει, και ήθελα, μετά από σχεδόν δύο χρόνια, να προχωρήσω σε καινούριες ιδέες. Κάναμε δύο τελευταίες παραστάσεις στο Ηράκλειο, και αποφάσισα ότι ο κύκλος έπρεπε να κλείσει εκεί. (update: τελικά έχουμε 2019 και ακόμα συνεχίζεται!)
Πάντως, όπως σε όλες τις συναυλίες του αερόστατου, στο επίκεντρο των ωδών, εκτός από την απαγγελία, βρισκόταν κυρίως η δημιουργική, και κάποτε ολότελα παράξενη, χρήση των μουσικών οργάνων και διαφόρων καθημερινών αντικειμένων επί σκηνής. Έτσι, στο τελευταίο στάδιο μετεξέλιξής τους, κρατούσα μαζί μου: μία κιθάρα, ένα μπάσο, ένα looper, τρία πετάλια εφφέ, μία γεννήτρια θορύβου, δύο μικρόφωνα, δύο βουρτσάκια παπουτσιών, δύο σωλήνες καλοριφέρ διαφορετικού διαμετρήματος, δύο διαφορετικής τονικότητας ζευγάρια από κινέζικες μπάλες διαλογισμού, ένα δοξάρι, μία ντουντούκα, μια φυσαρμόνικα, ένα ζευγάρι chopsticks, μερικά ξύλα από ένα σπασμένο πατζούρι γαλλικού τύπου, ένα μονόχορδο όργανο από κονσερβοκούτι που μου είχε φέρει δώρο ένας φίλος από τη Νέα Ζηλανδία, και ένα διακοσμητικό ξύλινο λουλούδι, που ομολογώ πως δεν έχω ιδέα που βρίσκεται τώρα.
Με αυτά ακριβώς τα υλικά έχω χτίσει και το άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες, ως καταγραφή αλλά και γιατί πιστεύω ότι τα κομμάτια αξίζουν να ακουστούν και από ανθρώπους που, λόγω των προαναφερθέντων αποτυχιών, δεν είχαν μέχρι στιγμής την ευκαιρία. Τη μίξη την έκανα για πρώτη φορά ολομόναχος, προσπαθώντας να αποφύγω τον πειρασμό να επεξεργαστώ τα κομμάτια σε υπερβολικό βαθμό, και να χάσω την αίσθηση που αυτά είχαν στις παραστάσεις. Ωστόσο, εκμεταλλεύτηκα τη στερεοφωνία, που για τεχνικούς λόγους δεν ήταν δυνατή στα λάιβ, κάποια εφέ καλύτερης ποιότητας, και μείωσα αρκετά τη διάρκεια, για να μην πλατειάζουν τα κομμάτια λόγω της απουσίας των βίντεο και του performative στοιχείου. Κατά τα άλλα, η μουσική, το ύφος, η δομή και η εξέλιξη είναι ολόιδια.
Έχω ήδη όμως μακρηγορήσει. Ο δίσκος, όπως είπα, θα κυκλοφορήσει μέσα στην εβδομάδα, σε ψηφιακή μορφή, και για πρώτη φορά θα δοκιμάσω να καλύψω τα έξοδα με εθελοντική συνεισφορά με μίνιμουμ 3 ευρώ για το download (ολόκληρου του δίσκου, μαζί με ένα από τα βίντεο της Δανάης). Ελπίζω, αν σας αρέσει, να το ενισχύσετε. Το streaming πάντως θα είναι, όπως πάντα, δωρεάν.
Φιλούμπες!
(Υ.Γ. Ο δίσκος βγήκε και τον βρίσκετε εδώ!)