Με την ποίηση του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου πρωτοήρθα σε επαφή στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν παρέα με τον καλό μου φίλο Νίκο ξεψαχνίζαμε μανιωδώς τις ποιητικές ανθολογίες αναζητώντας κρυμμένα διαμάντια, μάλλον επειδή είχαμε βαρεθεί την επιβεβλημένη από τη σχολή υπερανάλυση των “κλασικών” Καβάφη, Ελύτη, Σεφέρη.
Πέρασαν χρόνια από τότε και οι στίχοι του Ασλάνογλου είχαν μείνει στη μνήμη μου σαν μια αφηρημένη, μελαγχολική εικόνα. Ώσπου, πέρυσι το καλοκαίρι, ενώ δούλευα σιγά σιγά στο μυαλό μου τη νεκρή φύση με αυτοσχεδιασμό, κατέβασα τις “ωδές στον πρίγκιπα” από τη βιβλιοθήκη και άρχισα να τις ξαναδιαβάζω μανιωδώς. Πρώτος καρπός της ανανεωμένης αυτής σχέσης μου με τον ποιητή, το “γι’αυτούς”, ένα κομμάτι που δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε σχεδόν μονομιάς, σα να ήταν κάτι που είχα ήδη δουλεμένο στο μυαλό μου καιρό.
Δεύτερος καρπός, η παρουσίαση πέντε ποιημάτων από τις ωδές στο φεστιβάλ soundacts στην Αθήνα τον Απρίλιο. Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία· η σκηνική μου μοναξιά, παρά το άγχος που μου δημιουργούσε, ένιωσα πως με έφερε πιο κοντά στην ξεχωριστή μοναχικότητα του ίδιου του ποιητή. Και κάπως έτσι, αυθόρμητα όπως συνηθίζω, αποφάσισα πως η σχέση μου με τις “ωδές στον πρίγκιπα” δεν θα τελείωνε εκεί.
Έτσι, στις 21 Ιουνίου στα Χανιά, στην υπόγεια τούρκικη κρήνη στη Σπλάτζια, θα έχω τη χαρά να παρουσιάσω τον τρίτο καρπό, το επόμενο στάδιο αυτού του work in progress. Με περισσότερα ποιήματα, περισσότερους ηχητικούς πειραματισμούς και εξαιρετικά έργα βίντεο από τη Δανάη Σύρρου.
Ανυπομονώ.