Είναι πολύ ιδιαίτερο να παρουσιάζεις μια δουλειά σε ένα μαγαζί που ούτως ή άλλως είναι στέκι σου εδώ και χρόνια. Και ακόμα πιο ιδιαίτερο όταν το στέκι αυτό είναι στην πόλη που γεννήθηκες και επέλεξες (;;) να ζεις, και γύρω σου, παντού, βλέπεις αγαπημένα φιλικά πρόσωπα. Τι κι αν ψήνεσαι στον πυρετό; Τι κι αν διάλεξες από όλη τη στοίβα το μοναδικό καλώδιο με προβληματική επαφή; Με το που τα φώτα πέφτουν και το βίντεο αρχίζει, το μόνο που έχει σημασία είναι η μετάδοση, η κοινωνία των διαφορετικών κόσμων: του δικού σου, της Δανάης, του ποιητή. Και όταν τελειώσει, ξέρεις, ή ελπίζεις, πως οι άνθρωποι θα σου μιλήσουν με αγάπη για το αποτέλεσμα, θέρμη για τις αρετές της δουλειάς σου αλλά και ειλικρίνεια για τα λάθη ή τις αστοχίες σου. Αυτές τις κουβέντες, πολύ πολυτιμότερες από τις κενές περιεχομένου, τύπου δημοσίων σχέσεων κολακευτικές γενικολογίες που είναι τόσο δημοφιλείς στο Ηράκλειο, πάντα προσπαθώ να τις θυμάμαι, και ίσως κάποτε με βοηθήσουν να βελτιωθώ.
Ευχαριστώ πολύ όλους και όλες που μοιραστήκαμε αυτή τη βραδιά, και ιδιαίτερα:
- Τον Βαγγέλη και όλη την ομάδα του blow up για την πάντα εξαιρετική φιλοξενία
- Τη Μαριέττα Γραμματικάκη για τον ήχο, τις κουβέντες και την παρέα
- Τον Αντώνη Αρκουλάκη που πάσχισε για να έχουμε την ηχογράφηση της εισαγωγής έτοιμη στην ώρα της
- Τον Μιχάλη Λουκάκη που έσωσε την κιθάρα μου από βέβαιο θάνατο μερικές μέρες πριν την παράσταση
Εις το επανιδείν!