Εδώ στο χωριό δεν έχουν οι δρόμοι επίσημα ονόματα, γιατί ποτέ δε μας το ζήτησαν κι εμείς δεν θα τους υποβάλουμε σε τέτοιο μαρτύριο με το ζόρι. Αυτό κάποια προβλήματα τα δημιουργεί, ειδικά με τους ταχυδρόμους που άλλοτε ρωτάνε γύρω γύρω να βρουν τα σπίτια και άλλοτε απλά παρατάνε τα γράμματα στο καφενείο, όπου αφού περάσουν από τη σχετική ομάδα κουτσομπολιού, που γνωρίζει καλά πως πολλά πράγματα μπορούν να διαβαστούν και χωρίς να ανοιχτεί ο φάκελος, διανέμονται στα σπίτια από τους γειτόνους.
Μεταξύ μας πάντως συνεννοούμαστε μια χαρά, ονοματίζοντας τους δρόμους κατά περίστασιν ανάλογα με το φυσικό περιβάλλον, τους ανθρώπους ή τα χαρακτηριστικά τους, κι ας μη συμφωνούμε πάντα. Έτσι, εμείς λέμε πως μένουμε στην οδό των Πολλών Πλατάνων και των Αμέτρητων Αστεριών, κι ενθουσιαζόμαστε με την παρήχηση των γραμμάτων και την ομορφιά της ονοματοδοσίας που σκαρφιστήκαμε.
Όμως δεν ξεκίνησα να γράφω αυτές τις γραμμές για να μιλήσω για τα επίσημα ονόματα των δρόμων· αυτή είναι μια δουλειά, που όταν γίνεται χωρίς τη συγκατάβαση των ιδίων των δρόμων ή έστω μια στοιχειώδη φαντασία από τη μεριά μας, αρμόζει μόνο σε πολιτικούς· ξεκίνησα να γράφω για να σας μιλήσω για την οδό Τέχνης ή οδό της Όμορφης Πέτρας όπως τη λένε στην πάνω γειτονιά. Εκεί κάθεται ένας γλύπτης, για τον οποίο οι ντόπιοι λένε πως είναι ξεχασμένος από το Θεό. Εγώ πάλι πιστεύω ότι η κατάσταση του είναι η πιο δυνατή απόδειξη για την ανυπαρξία του Θεού. Συνήθως ρακένδυτος, αξύριστος και εδώ και χρόνια πάμφτωχος, χαρακτηρισμένος τρελός από την οικογένειά του και παρατημένος, μόνο το σπίτι και το χωράφι γύρω του έχει πια στο όνομά του. Εκεί τίποτα δε φυτρώνει, είναι γεμάτο από πέτρες, αυτές όμως είναι η πιο πολύτιμη περιουσία του· γιατί είναι μεγάλες και καλοσχηματισμένες και κάτασπρες, και στα χέρια του παίρνουν σχήματα μαγικά, που κάποτε λες και γίνονται ένα με τη φύση και κάποτε εκφράζουν τον πιο βαθύ ανθρώπινο πόνο. Και κάθε που τελειώνει μια σειρά έργων καινούριων, μαζευόμαστε κι εμείς στο χωράφι του, κρατώντας του ως αντάλλαγμα ένα ταψί φαϊ και μερικά φρούτα και λίγη ρακή, και τα θαυμάζουμε με τις ώρες, χωρίς να μιλάμε, αφημένοι να θαμπωθούμε από την πολυπλοκότητα της απαράμιλλης ομορφιάς τους. Και λίγες βδομάδες αργότερα, πάντα, αρπάζει μια βαριοπούλα, και τα θρυμματίζει σε χίλια κομμάτια. Δεν έχουμε καταλάβει γιατί το κάνει, το έχουμε όμως συνηθίσει· και περιμένουμε με ανυπομονησία τα επόμενα, οι όλο και λιγότεροι εναπομείναντες θαυμαστές του.
Γλυπτά φτιάχνει και ο μικρός γιος του καφετζή· ετούτα εδώ ωστόσο είναι καμωμένα από το ακριβότερο πεντελικό μάρμαρο και έρχονται σε συσκευασίες με επένδυση από κινέζικο μετάξι και λογότυπα από τους πιο περιζήτητους γραφίστες της περιοχής· εκτίθενται σε ειδικά κατασκευασμένες άθραυστες προθήκες με πλαίσια από ελεφαντόδοντο, που φωτίζονται από ειδικής παραγγελίας λάμπες, που στήνονται ανάλογα με τις πιο λεπτές διακυμάνσεις της απόχρωσης του κάθε γλυπτού. Και κάθε που παρουσιάζει μια νέα σειρά, ολόκληρη η περιοχή, ορδές ολόκληρες κόσμου, και οι δημαρχαίοι και οι αντιδημαρχαίοι και οι τοπικοί παράγοντες και κάποιοι βουλευτές, βάζουν τα καλά τους και έρχονται και τα κοιτάνε και του μιλάνε με τα καλύτερα λόγια και εκθειάζουν το ταλέντο του, που όπως λένε είναι μοναδικό, και μονάχα στο εξωτερικό θα έβρισκε την αναγνώριση που του αξίζει. Κι αυτός φοράει το πιο γοητευτικό του χαμόγελο και με προσποιητή μετριοπάθεια αντιμετωπίζει τα αμέτρητα κοπλιμέντα, από ανθρώπους που ποτέ άλλοτε στη ζωή τους δεν έχουν καν κάνει τον κόπο να επισκεφτούν έναν χώρο τέχνης και συνηθίζουν να χαραμίζουν τη ζωή τους καταπίνοντας με ευγνωμοσύνη οτιδήποτε τους σερβίρει η τηλεόραση.
Γνωρίζω πολύ καλά πως για τα ίδια τα γλυπτά δεν έχω γράψει τίποτε ακόμα. Κι αυτό γιατί, πέρα από το να περιγράψω το περιτύλιγμα, δεν βρίσκω τίποτε άλλο να γράψω. Τα περιτυλίγματα πάλι, μου θυμίζουν τα επίσημα ονόματα των δρόμων· καταδικασμένα να χαθούν, να φθαρούν, να αλλάξουν σύμφωνα με τη μόδα, τις ανάγκες των δημοσίων σχέσεων ή τις πολιτικές προτιμήσεις, δεν αποτελούν τίποτε παραπάνω από τον καθρέφτη της ματαιοδοξίας εκείνου που τα δημιούργησε. Και το κενό, που ρόλος τους είναι να καλύψουν, όσο κι αν οι γύρω πασχίζουν να το διογκώσουν, παραμένει κενό. Κι ένα κενό πάντα εξαφανίζεται εύκολα. Το μόνο που χρειάζεται, είναι λίγα θρίμματα πέτρας.